Kort geleden schreef ik op Facebook het woord wenkbrauw verkeerd. Wenkbrouw, met een o, maakte ik ervan. Een aardige FB vriend (die toevallig ook wel heel erg van juiste spelling houdt) wees me daarop.
Dan ga ik tóch piekeren. Heb ik dat nu mijn hele leven al fout geschreven en moet ik me daarvoor schamen? Ik vrees dat ik het altijd fout heb geschreven.
Ik ben van oorsprong Duitse. Ik woon hier al heel lang, en ben volgens mij net zo’n taalnazi als genoemde FB vriend dat is. Ik let er dus op hoe ik dingen zeg of schrijf en zoals iedereen maak ik fouten. Soms staat een fout die ik maak dan los van simpele onoplettendheid en slordigheid maar is meer fundamenteel. Ook in de uitspraak.
Ik zei bijvoorbeeld heel lang “normáliter” ipv “normalíter”. Totdat één van mijn kids me erop wees. Het arme kind was er ooit zelfs om uitgelachen en kon er niets aan doen want het had de uitspraak verkeerd van mij geleerd (ik vind het trouwens nog steeds zo onlogisch als wat, die uitspraak. Het gaat toch om het woord “normaal” en niet om het woord “liter”?)
Zo sprak ik ook heel lang catalogus uit als catalógus ipv catálogus. Ook dat was logisch (voor mij) want in het Duits is het Katalog en de klemtoon ligt dan op de laatste lettergreep.
Wat het verkeerd opschrijven van die wenkbrauw betreft, tja, dat was minder logisch bedacht ik. Die fout is best gek want in mijn moedertaal staat er ook een A in “Augenbraue”. Al is het in het Engels “eyebrow”. Geen idee waarom ik aan die “o” vasthield.
Over het Franse woord voor wenkbrauw (sourcil) en de Italiaanse tegenhanger (sopracciglio) zullen we het maar niet hebben. Wat dat laatste woord betreft, ik daag iedereen uit het wél goed uit te spreken.
Dat kan ik dan toevallig zelf weer feilloos (mijn tenen krommen zich altijd als ik mensen in een Italiaans restaurant hoor vragen om ciabatta. “Sjie-a-ba-ta” hoor ik mensen dan zeggen. Terwijl het “Sja-bat-ta” is.
En wat ik ook zeker weet, in tegenstelling tot velen, is dat het écht altijd “de” luipaard is geweest in plaats van “het” luipaard. Althans dat was altijd de bedoeling. Met een gemakzuchtig paard heeft die roofkat namelijk niets te maken. Maar omdat zoveel mensen op een gegeven moment voor het onzijdige lidwoord kozen, mag het nu allebei.
Dus, nee, ik schaam me niet. Ik frons hooguit geconcentreerd af en toe mijn wenkbrouwen en ga alsnog hopeloos de mist in.
Maar, afgezien van mijn ego, ik denk wél dat het belangrijk is om bestaande taalregels te blijven volgen. Als je de regels alsmaar aanpast is er geen structuur. En zonder structuur is het volgens mij onmogelijk om een vreemde taal te leren.
Dát is denk ik wat de gemiddelde “taalnazi” beweegt. Het feit dat er een bepaalde structuur en bijbehorende logica behouden moet blijven binnen een taal om welke vreemde taal dan ook leerbaar en begrijpelijk te houden.
Zodat we elkaar blijven begrijpen. Zoals Federico Fellini gezegd zou hebben:
“A different language is a different view of life”.
Vera Leimann
The world according to Minipluim 