Mijn Appie heeft het moeilijk

Wat ben ik blij dat ik gewoon nog boodschappen mag doen. En dat supermarkten nog open willen blijven. Volgens mij is dat ook niet makkelijk.

Ik woon alleen. Ik werk daarbij sinds een poosje thuis zoals velen van ons.
Ik doe niet zo vaak boodschappen, alleen als iets dat ik echt nodig heb “op” is. Voor mij is dat een moment dat ik er even “uit” mag zijn. Ik hou me dan aan alle instructies, daar doe ik mijn best voor. Maar het is niet altijd makkelijk.
Gisteren was zo’n moment.

Dan sta ik even suffig bij de ingang waar een AH medewerker bij de ingang boodschappenmandjes schoonmaakt en uitdeelt. Die zijn blijkbaar verplicht. Of je nu alleen maar sigaretten wil kopen of de winkel in wil. Ik wilde er langs lopen want ik had een boodschappentas op wieltjes bij me en vond dit niet handig maar wist nog niets van die verplichting.

Blijkt, zo hoorde ik van de medewerker, dat men de mandjes gebruikt om het aantal bezoekers te tellen, want daar zit een maximum aan.

Oh okee, zei ik, ik snap het. Dus ik met mandje én verrijdbare boodschappentas (ik had geen zin om die te parkeren, voordat je het weet is íe weg) de winkel in.

Dus zo boodschappen gedaan.

Dan wil ik afrekenen. Voor de door personeel bezette kassa staat een rij. Daar ga ik niet instaan dus ik ga op zoek naar een vrije zelfscan plek. Die ook beperkt zijn, want men heeft er een aantal gesloten zodat de 1,5 meter afstand van kracht blijft. Dus bij drie zelfscankassa’s in een rij is de middelste gesloten bij de AH waar ik boodschappen doe.

Maar….. waar men dan niet rekening mee houdt is dit:

als je bij een zelfscankassa bezig bent waarbij iemand tegenover jou, in een parallel looppad, bezig is, is er geen sprake van 1,5 meter afstand.

Om dat even inzichtelijk te maken dit plaatje:

Ik zat dus te dralen. “Mevrouw”, werd ik aangesproken, “deze kassa is vrij”. Waarop ik wees op degene die tegenover die door haar aangewezen, zogenaamd vrije plek bezig was met scannen en zei: “ja maar, dat is geen 1,5 m afstand als ik daar ga staan!”

Er was even een pauze, het antwoord kwam niet gelijk. “Ja”, kwam het er uiteindelijk uit, “maar er zit nog van alles tussen”. Wat ertussen zit zijn twee schermen aan weerszijden en wellicht nog een paal met een reclamebord. Maar geen plexiglas, dus hoe de medewerker dacht dat hetgeen ertussen zit mij zou beschermen, geen idee.

Ik lachte dus hardop en toevallig kwam op dat moment een plek vrij waar ik wél met 1,5 m afstand gebruik van kon maken.

Ik ben niet bang en niet paniekerig. Ik probeer me aan de voorschriften te houden en dat proberen supermarkten ook. Maar waar ik dan niet tegen kan is dat men dan gewoon niet durft te zeggen dat het lastig is om zich 100% aan de voorschriften te houden of gewoon toegeeft dat het niet helemaal sluitend is. Daar schieten we allemaal helemaal niets mee op, met zo’n houding. Ik snap de frustraties en uitdagingen, maar wees gewoon eerlijk zodat we over oplossingen na kunnen denken in plaats van mij een schuldgevoel aan te praten omdat ik dan niet snel genoeg naar een plek loop die volgens mij niet voldoet.

Wees eerlijk. Al is je supermarkt niet heel groot en zijn er om die reden beperkingen die het lastiger maken. Maar doe aub niet alsof ik de dommerik ben. Daar pas ik voor.