Stiltecoupé: er is hoop!

Foto: Pixabay.com

Stiltecoupés in de trein. Wat een uitvinding. Was dat bedenksel een gevolg van klachtenstromen van reizigers? Van mensen die gewoon rustig naar hun werk willen reizen maar zich elke ochtend en avond geconfronteerd zien met oeverloos gezwets (“tante Truus moet gewoon eens haar kapsel in orde brengen voordat ze gaat solliciteren, ze is toch sowieso niet de jongste meer”), kindergeblèr (“kijk mama, een toren/koe/boom/wolk/etc.”) of telefonische uitwisselingen (“we zitten nu bij Duivendrecht, en hahaha, kijk, er zitten duiven op het perron, hoe toepasselijk“).

Ach ja, je hebt er geen zin in. Misschien heb je een ochtend- of avondhumeur. Sowieso, op een trein of bus of vliegtuig moet je rustig in stilte kunnen reizen toch? Je hebt er toch voor betaald? Er moet door- of voorgewerkt, bijgeslapen of  diep nagedacht worden.
En omdat we niet allemaal eerste klas kunnen betalen (per uitstek geschikt als stiltecoupé als je het mij vraagt, je betaalt gewoon extra voor je stilte) moet dat in de tweede klas ook kunnen. Maakt niet uit hoe druk het is. Maakt niet uit of iedereen die graag wél wil praten, telefoneren of onwillekeurig kinderenthousiasme wil toelaten door de drukte min of meer gedwongen in stiltecoupés moet plaatsnemen omdat je anders gewoon niet meer kunt zitten. Ook niet buiten de spitsuren om.

Het is gewoon druk mensen. Overal. Er is niet genoeg ruimte in de gemiddelde trein om iedereen een keus te laten maken tussen tweede klas stilte en geluid. Het is logistiek onmogelijk.

Ik zit er liever niet, in zo’n stiltecoupé.  Bij binnenkomst van zo’n heilige ruimte van stilte schreeuwt het zuurgehalte namelijk al mijn zintuigen tegemoet.

Zuurgraad 1:  “ik ben niet voor niets in een stiltecoupé gaan zitten, kijk het staat overal in overduidelijk teksten en pictogrammen, dus wáág het niet je bek open te trekken, te hoesten, te lachen of iets dergelijks, je kunt toch lezen?”.
Zuurgraad 2:   “ik ben noodgedwongen in een stiltecoupé gaan zitten en pas mij aan aan de mensen met zuurgraad 1, dus wáág het niet om zelf wél geluid voort te brengen, want dan heb ik voor niets mijn best gedaan. Ik ben braaf, jullie moeten dat ook zijn”.
Zuurgraad 3:  “we zitten hier omdat er anders geen plek was en moeten bij elke kik die we geven jullie geërgerde blikken, ingetogen gekuch en onwillekeurig geïrriteerd geschuifel van jullie achterwerken op de zittingen ondergaan als aankondiging van een bom die elk moment los kan barsten”.

Gisteren begon mijn heenreis om 10.14 uur. De terugreis om 20.55 uur. Je zou zeggen dat dat niet meer zulke drukke tijden zijn en je nog wat te kiezen hebt, qua coupé.  Op de heenweg heb ik een deel van de reis moeten staan in een gangetje waar naast mij nog 5 volwassenen en drie kinderen op elkaar gepropt stonden (dat was vermakelijk en gezellig). Op de terugreis waren er na de eerste halte nog een aantal plekken in een stiltecoupé vrijgekomen (hoe zou dat nou komen?).

De stiltecoupé op de terugreis was gelukkig lollig deze keer. Al gauw kwam er een clubje jongeren bij mij zitten, het duurde even voordat ze door hadden dat het een stiltecoupé was. Toen ze daar eenmaal achterkwamen waren hun gefluisterde commentaren en gebaren zó grappig dat andere reizigers om mij heen na de eerste strenge blikken onwillekeurig moesten lachen. Gezellig!

Het werd helemaal vermakelijk toen één of ander figuur met een headset “ons” stiltecoupé doorkliefde op zoek naar een plek en al doorstappend druk tegen zijn gesprekspartner aan de andere kant van de telefoonlijn zei: “waarom is het toch zo lastig door een rijdende  trein te lopen zonder bijna om te vallen?” Iedereen lag in een deuk. Er was geluid! Er werd gelachen! De zuurgraad was ineens geneutraliseerd.

Het leek ineens gewoon normaal te zijn. Het stiltecoupé was weer even geen zuurvat meer maar een plek waar we gewoon allemaal snappen dat we zaken niet altijd kunnen controleren en dat we allemaal de schaarse ruimte die we hebben moeten delen. Mét onze wederzijdse eigenaardigheden, wensen en behoeften.

Waar iets meer begrip en iets minder egoïsme de wereld nét een stukje leuker maken.

Het zit erin. Duidelijk. Het moet er alleen nog wat vaker uitkomen.  Ik heb hoop.